Nomansland

Grijs en bewolkt, -1°C
Met 2 wetenschappers, Boele en Sebastian, het ijs op om metingen te doen: ijsdiktes opnemen elke 5 meter. We wandelen ver de ijsplaat op. Terwijl de mannen hun werk doen sta ik helemaal vooraan te wachten. Ik kan de laatste voetsporen van Boele in de sneeuw zien. Verderop is het niemandsland, nog 1 stap en ik sta waar nog nooit iemand een voet heeft gezet. Het lijkt een beetje op een maanlanding.

Er hangt een spookachtige wolkenhemel boven het ijs.
Blauwe ijsblokken lokken aan de horizon, maar ik moet wachten op de rest. Het is te riskant om hier op eigen houtje te gaan rondlopen. Eindelijk zijn ze klaar en kunnen we verder. Geen lachertje dit terrein: je ziet geen variaties op de bodem, geen dieptezicht. En steeds maar voelen of de grond stevig is onder je voeten of niet, haast en spoed is hier helemaal niet goed. We komen een dikke ijsberg tegen die zo wat 4 meter schuin omhoog steekt. Onderaan hangt er een heel oerwoud van ijsstalachtieten. Smaakt zout. Volgens Sebastian is dat het zout dat nog in het ijs zit. Zeeijs is namelijk zoet water, zout wordt er uitgeperst.



Drie uur onderweg geweest en een kleine 5 km afgelegd. Flink moe en bezweet komen we terug aan het schip, net op tijd voor het avondeten.